Mały Książę pomyślał o Róży i przyznał rację Badaczowi Łańcuchów.

- Poddajesz się, bo się nie wyspałeś? Trudno, ale to nor¬malne, gdy zajmujesz się dzieckiem. Dziś w nocy moja kolej.
- Tak, ty to wiedziałaś od pierwszej chwili. I oddałaś mi go, żebym i ja mógł poczuć, czym jest miłość i praw¬dziwe szczęście. Tammy, jestem teraz innym człowiekiem. Henry mnie wyleczył. Ty mnie wyleczyłaś, ofiarowując mi taki dar. Ale ja wciąż nie znałem jego wartości. Myślałem, że zrobiłaś tylko to, na czym i mnie zależało, czyli uwolniłaś się od odpowiedzialności. - Nagle jego twarz rozjaśniła się niezwykłym uśmiechem. - A potem Henry zrobił pierwszy samodzielny krok.
To była inna polanka i inne drzewo niż poprzednio, ale ta sama cudowna kobieta, która znowu wisiała wysoko nad ziemią w swojej uprzęży i patrzyła na niego z góry.
- Może on też czegoś potrzebuje? Powinnam do niego zajrzeć. Zasłużył sobie na to całonocną opieką nad Henrym - przekonywała samą siebie.
- Niedokładnie. Wysłała go do mnie. W przeszłości nieraz ratowałam jej skórę, zawsze mogła na mnie liczyć, nie¬zależnie od wszystkich nieporozumień między nami. Ale Isobelle wolała pozbyć się wnuka, zostawiając go w hotelu.
Henry wykonał pierwszy w życiu krok. Mark wstrzymał oddech. Błysnęły flesze. Chłopczyk chwiejnie zrobił drugi krok i klapnął miękko pupą na trawę, wyraźnie usatysfak-cjonowany swoim osiągnięciem. Rozległy się oklaski i gra¬tulacje, dziennikarze nie posiadali się z zachwytu, że mały poczekał z takim popisem specjalnie na nich. Co za wspa-niały materiał!
- Nie ma za co.
- To co jest szczęściem? - dociekał Mały Książę.
- Henry? - szepnęła czule Tammy, ale malec nawet nie drgnął.
w tej podróży. Z tego samego powodu nie wspomniał Badaczowi Łańcuchów o Róży.
- Mądrymi Poszukiwaczami Szczęścia byli ci, którzy zrozumieli ostrzeżenie i nie roztrwonili tego, co najpierw
niemożliwego.
Tammy zerwała się na równe nogi, zła jak osa.
A przecież Tammy była równie piękna i atrakcyjna jak jej matka i siostra.

154
kostka...
- Władczyni?.. Hmmm... No zgoda. Żywa i zdrowa, jeżeli to chciałeś usłyszeć. Ot tylko załatwiła się ostatecznie. Dawajcie, usiądziemy przy stole - opowiem wszystko po kolei, bo na czczo myśli mi się plączą.
mineralne. Shipley przez chwilę mierzyła detektywa
schodów, chwyciła za ramię i wykręciwszy je do tyłu,
- Więc jak by pan to nazwał?
Bolso-ver wypiła trochę wina, ale została ze mną
za dzidziusia! - Razem z furią wstąpiła w nią siła. -
los?
- O czym mówisz? - Maggie udała niepomiernie
wyjątkiem wysmakowanego dziewiętnastowiecznego
Rany i szwy nadal ją piekły, ale siły wracały, więc
kim jest ten człowiek i czego od niej chce. A przede
zablokować. Udało się jej złapać klamkę i wyjść z
Kiedy ambulans dojechał do New Smithfield i